การเล่นว่าว เริ่มเล่นครั้งแรกในประเทศไทยเมื่อไหร่นั้นไม่ปรากฏหลักฐาน แต่สันนิษฐานว่าน่าจะเข้ามาในเมืองไทยพร้อมกับศาสนาพราหมณ์  ในรัชกาลของพระร่วงอรุณราชกุมาร เจ้าเมืองสวรรคโลก ตามเอกสารในพงศาวดารเหนือ ในพิธีเสี่ยงเคราะห์ของบ้านเมืองตามคติของพราหมณ์มีในพระราชพิธี ๑๒ เดือน แล้วได้มาเป็นกีฬาเล่นสนุกสนานกันในเดือน ๔ เดือน ๕ นับตั้งแต่พระเจ้าแผ่นดินลงมาจนถึงคนสามัญและเด็ก จากนั้นน่าจะจำหลักมั่นในแผ่นดินสุโขทัยผ่านมาถึงสมัยกรุงศรีอยุธยา จนถึงสมัยปัจจุบัน นอกจากการเล่นเพื่อความเพลิดเพลินแล้ว ยังได้มีการดัดแปลงเป็นว่าวจุฬาผูกหม้อดินดำใช้ในการสงครามอีกด้วย

      ว่าวในสมัยพระร่วงคงจะเล่นในฤดูหนาวมากกว่าฤดูอื่นๆ ด้วยมีลมแรงพอที่จะวิ่งว่าวได้ ดังปรากฏในหนังสือตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์ ที่กล่าวถึงเดือนยี่ พระจันทร์โคจรอยู่ในกลุ่มดาวปุษยะ อันหมายถึง ดาวปุยฝ้ายหรือดาวรวงผึ้ง กระจุกดาวเปิดในราศีกรกฏไว้ว่า...

          “เดือนยี่ถึงการพระราชพิธีบุษยาภิเษก เถลิงพระโคกินเลี้ยงเป็นนักขัตฤกษ์ หมู่นางในก็ได้ดูชุดชักว่าวหง่าว ฟังสำเนียงเสียงว่าวร้องเสนาะลั่นฟ้าไปทั้งทิวาราตรี”

     ขอขอบคุณเนื้อเรื่องและภาพถ่ายจาก

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน) สำนักงานพื้นที่พิเศษอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย - ศรีสัชนาลัย - กำแพงเพชร (อพท.๔)