สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ตรัสไว้ใจความตอนหนึ่งว่า “ต้นไม้นี่มันคล้ายๆ คน ต้นบานชื่นนี้ ฉันไม่ได้ปลูกด้วยเมล็ด แต่ไปซื้อต้นเล็กๆ ที่เขาเพาะแล้วมาปลูก แต่มันก็งามและแข็งแรงดี เพราะอะไรหรือ เพราะคนที่ขายนั้นเขารู้จักเลือกเมล็ดที่ดีและดินที่เขาใช้เพาะก็ดีด้วย นอกจากนั้น เขายังรู้วิธีว่าจะเพาะอย่างไร ซึ่งฉันไม่สามารถทำได้เช่นเขา เมื่อฉันเอามาปลูกฉันต้องดูแลใส่ปุ๋ยเสมอ เพราะดินที่นี่ไม่ดี ต้องคอยรดน้ำพรวนดินบ่อยๆ ต้องเอาหญ้าและต้นไม้ที่ไม่ดีออก เด็ดดอกใบที่เสียๆทิ้ง คนเราก็เหมือนกัน ถ้ามีพันธุ์ดี เมื่อเป็นเด็กก็แข็งแรง ฉลาด เมื่อพ่อแม่คอยสั่งสอน เด็ดเอาของที่เสียออกและหาปุ๋ยที่ดีใส่อยู่เสมอ เด็กคนนั้น ก็จะเป็นคนที่เจริญและดีเหมือนกับต้นและดอกบานชื่นเหล่านั้น”

         ฉันเดินทางจากกรุงเทพมหานครเพื่อมาเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยสีเขียวแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย อาจไกลบ้าน แต่ระยะทางไม่ได้สร้างปัญหาให้แก่ฉัน เพราะฉันจากมาด้วยรู้จักหน้าที่ พร้อมทุ่มเทกำลังกายและแรงใจให้การศึกษา เพื่อสักวันจะได้นำความรู้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดกับสังคมต่อไป และแล้ววันหนึ่ง หลังจากผ่านการเรียนที่หนักหน่วง ฉันก็ตั้งใจว่าจะให้ของขวัญกับตัวเองสักชิ้นหนึ่ง ซึ่งนั่นทำให้ฉันตัดสินใจสะพายเป้ แบกกล้อง และนั่งรถประจำทางสายเชียงราย-แม่สาย ไปลงที่บ้านห้วยไคร้ เพื่อต่อรถสองแถวสีม่วงขึ้นไปยังสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อดื่มด่ำความสดชื่นให้ชุ่มชื้นทั่วทั้งปอด และนั่นเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากที่ “ดอยตุง“ สถานที่อันมีบรรยากาศธรรมชาติแห่งขุนเขา เสียงนกที่ร้องเพลงเคล้ากับสายลมเย็น ทะเลหมอกและเหล่าหมู่ดอกไม้นานาพันธุ์ ที่ต่างชูช่อเบ่งบานสวยงามต้อนรับบรรดาผู้มาเยือน ฉันยังได้มีโอกาสกราบไหว้ “พระธาตุดอยตุง” ซึ่งเป็นปูชนียสถานที่สำคัญที่สุดของเชียงราย ทั้งอิ่มบุญและเป็นสุขกับอาหารตา นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเป็นหนึ่งในคนที่โชคดี รู้สึกคุ้มค่าที่ได้มีโอกาสได้มาสัมผัสและจะขอเก็บความประทับใจแสนพิเศษนี้เอาไว้ตราบนานเท่านาน

........................................

Credit by :
นางสาวณัฎฐนิช ศรีสัจจะเลิศวาจา