" บ่อเศษเหตุนั้น หมายมี พระมหาสวตุ๊เจ้าเหง้าอธิบดีสมเด็จเสร็จก๋านทราบภายในตังมวลต๋นชื่อครูบาปินตา  เป๋นพระอุปชฌาย์ พระกาวิละเป๋นกั๋มมะวาจ๋าจ๋ารย์ และพระภิกษุอีก ๔๒ รูปก่อได้ฤกษ์ได้ยกยอเอายังสามเณรอินตาวิสาโส หื้อเป๋นนวภิกษุใหม่ ในอุโบสถ์สิมมหานทีสะหละสะหลีโบกขรณีเอิ้นเมกุอันนี้เเล " (ประสิทธิ์ สนธิคุณ,จรัญ แสงบุญ,๒๕๕๓,หน้า ๗)

      พระอุโบสถกลางน้ำวัดพุทธเอ้น อ.แม่แจ่มจ.เชียงใหม่นั้นได้รับอิทธิพลแบบผสมของไทยใหญ่กับพม่า นับได้ว่าเป็นอุโบสถที่เก่าแก่หลังหนึ่งในประเทศไทย ซึ่งความเป็นล้านนาของโบสถ์กลางน้ำหลังนี้คือมีกำแพงล้อมรอบ โดยเสายึดยึดแนวไม้จมอยู่ในน้ำ เป็นรูปเรือคว่ำและมีนาค ๒ ตัวรองรับ และสร้างจากไม้สักทองทั้งหลัง หลังคามุงด้วยแป้นเกล็ด

     ภายในโบสถ์กลางน้ำใช้เป็นสถานที่อุปสมบทพระภิกษุ จำพรรษา สวดปฏิโมกข์ และสามารถประกอบศาสนกิจได้จำนวน ๔๒ รูป นอกจากนี้ด้านหน้าของอุโบสถมีงานแกะสลักเป็นรูปดอกโบตั๋น

     ซึ่งชาวล้านนาได้รับเอาวัฒนธรรมความเชื่อจากพระธรรมวินัยลังกาถือว่าโบสถ์กลางน้ำเป็นเขตขัณฑสีมาหรือบริสุทธิ์ และเป็นเขตห้ามสุภาพสตรีเข้าเด็ดขาด เพราะเชื่อว่าหากสุภาพสตรีเข้าในโบสถ์แล้ว น้ำจะเเห้งขอด โดยต้องทำพิธีกรรมต่างๆน้ำถึงจะผุดขึ้นมาใหม่ จากความเชื่อนี้กรมศิลปากรจึงได้ขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานของวัดพุทธเอ้น

     ดังนั้นคนในท้องถิ่นจึงมีการอนุรักษ์โบราณสถานแห่งนี้และคนในชุมชนดูแลรักษาอุโบสถ์กลางน้ำให้ทรงคุณค่าและให้ความสำคัญกับโบราณสถานของชาวล้านนาในอดีต