รถมอไซต์ชาวบ้านกำลังขับลัดเลาะถนนที่ไต่เขาขึ้นไปเรื่อยๆ สภาพทางเป็นคอนกรีตบ้าง ดินแดงบ้างสลับกันไป แต่ที่ยังคงมีอยู่ให้เห็นอยู่ตลอด ก็คือวิวทิวเขาสวยๆที่วางตัวเป็นแนวสลับซับซ้อนพร้อมกับต้นสนที่ขึ้นเรียงรายอยู่ข้างทาง นี่เป็นสัญญาณของการเดินทางเข้าสู่หมู่บ้านชาวเขาเล็กๆ ที่ห่างออกจากตัวเมืองแม่ฮ่องสอนไปราวๆ 40 กิโลเมตร หมู่บ้านที่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีสัญญานมือถือ ที่แห่งนั้นคือ ‘บ้านห้วยฮี้’ ตำบลห้วยปูลิง จังหวัดแม่ฮ่องสอน

‘บ้านห้วยฮี้’ เป็นหมู่บ้านของชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยง ที่เรียกตัวเองว่าปกาเกอะญอ ชาวบ้านที่นี่มีการทำไร่หมุนเวียนซึ่งเป็นภูมิปัญญาในการทำเกษตรกรรมที่ตกทอดกันมาอย่างยาวนาน เราสามารถมาเยี่ยมชมไร่ข้าวสวยๆที่เขียวขจีได้ในช่วงเดือนสิงหาคม-ตุลาคม และยังมีวิถีชีวิตที่น่าสนใจหลายอย่างเช่น การจักรสานและการทอผ้าเป็นต้น นักท่องเที่ยวอย่างเราก็สามารถหาซื้อเสื้อที่ชาวบ้านทอเองได้ที่ศูนย์หัตถกรรมของหมู่บ้านกลับบ้านไปได้ด้วยนะ

กลางหมู่บ้านแห่งนี้มีโรงเรียนเล็กๆที่มีเด็กนักเรียนอยู่ด้วยกันทั้งหมด 9 คน และเราขอแนะนำให้รู้จักกับสามหนุ่ม(น้อย)สามมุม แห่งบ้านห้วยฮี้ เจียรนัย อติชาติ และสุพนิ! แก๊งค์แสบที่เจอระหว่างเดินเล่นอยู่ในหมู่บ้าน และกลายมาเป็นไกด์ชั่วคราวของเราสำหรับทริปนี้ แก๊งค์นี้พาเราเดินทัวร์ดูตั้งแต่บ้าน โรงเรียน ร้านขายของ จนไปถึงเรียกเพื่อนๆคนอื่นมาปีนต้นไม้ เก็บผลไม้ให้กินด้วยนะ น่ารักมากกกก

นอกจากนั้นความพิเศษของห้วยฮี้ ก็คือการที่มีเพื่อนบ้านเป็น ‘ดอยปุย’ ยอดดอยที่สูงที่สุดของแม่ฮ่องสอน ด้วยระดับความสูงจากน้ำทะเล 1,722 เมตร ดอยปุยนั้นมีลักษณะเป็นทุ่งโล่ง ปกคลุมไปด้วยทุ่งหญ้าลาดตามเนินเขา ช่วงหน้าหนาวจะมีดอกไม้สวยๆขึ้นอยู่ตามรายทางเต็มไปหมด  แต่เรามาที่นี่ในช่วงหน้าฝน ฤดูกาลที่อากาศกำลังชุ่มฉ่ำและธรรมชาติกำลังเขียวขจี เพราะฉะนั้นดอยปุยที่เราได้ไปเจอ จึงเป็นดอยปุยในเวอร์ชั่นสีขาวโพลน เต็มไปด้วยหมอกรอบทิศทาง ถึงแม้จะบดบังทัศนียภาพรอบๆไปหมด แต่ความรู้สึกดีใจที่ได้ขึ้นมายืนอยู่จุดที่สูงที่สุดของแม่ฮ่องสอนก็ไม่ได้น้อยลงไปเลย :)