ถ้าพูดถึงเมืองเชียงราย มั่นใจได้เลยว่าใครๆก็คงนึกถึงภูชี้ฟ้า สถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมที่ใครๆก็ต่างอยากมาชมให้ได้สักครั้งในชีวิต บางคนก็เล่าว่ามาแล้วไม่เห็นจะสวยสักเท่าไร บางคนก็เล่าว่าสวยจนประทับใจไม่อาจลืม จนถึงทุกวันนี้ สรุปแล้วภูชี้ฟ้าที่เขาว่ากันมันเป็นอย่างไรกันนะ นั่นคือคำถามที่ผมสงสัยมาโดยตลอด จนวันหนึ่ง วันที่ผมมีโอกาสได้มาสัมผัสภูชี้ฟ้าด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิตในสมัยที่ผมกำลังเรียนในชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ผมจำได้ว่าวันนั้นครอบครัวของเราตื่นในตอนเช้ามืดเพื่อนั่งรถยนต์ของชาวบ้านขึ้นไปลานจอดรถทางขึ้นยอดภูชี้ฟ้า แล้วต้องเดินเท้าขึ้นไปอีก สภาพตอนนั้นมันมืดมากจนไม่สามารถมองเห็นทัศนียภาพสองข้างทางได้ และทางค่อนข้างชันจนทำให้เราเหนื่อยกันมาก ในความคิดของผมตอนนั้นคือ เราเหนื่อยกันมาขนาดนี้แล้ว สิ่งที่เราได้มาต้องคุ้มค่าเป็นแน่ พระอาทิตย์ขึ้นอันสวยงาม ทะเลหมอกสีขาวดุจปุยนุ่นรอบๆตัว นั่นคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเด็กมัธยมต้นตัวน้อยที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บและเป็นอากาศที่หนาวที่สุดในชีวิตของเด็กน้อยคนนั้น จนถึงทุกวันนี้ที่กลายมาเป็นเด็กตัวโตจนได้รับฉายาว่ายักษ์ไปแล้ว ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น นั่นคือสิ่งที่คนเราส่วนใหญ่เชื่อ และเด็กน้อยคนนั้นก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น มันคือความจริงที่ทุกความสำเร็จมักมาจากความพยายาม แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกความพยายามจะนำไปสู่ความสำเร็จทุกครั้ง ด้วยสภาพอากาศ ดวง หรืออะไรก็ตามแต่ ทำให้สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนบนภูชี้ฟ้าวันนั้นไม่ได้สวยงามเหมือนภาพถ่ายในโปสการ์ดที่เราซื้อมา ไม่มีทั้งทะเลหมอกและไม่มีทั้งพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยงาม เด็กน้อยและคนอื่นๆต้องผิดหวังและกลับไปพร้อมกับความเสียดายที่ไม่ได้ชมภาพที่วาดฝันเอาไว้ หากมีใครถามว่าภูชี้ฟ้าเป็นอย่างไร คำตอบสำหรับเด็กน้อยและคนอื่นๆในวันนั้นก็คงเป็น “ไม่เห็นจะสวยสักเท่าไร”

         จนเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เด็กน้อยคนเดิม คนที่ยังจำภาพอันไม่น่าประทับใจเท่าไรนักของภูชี้ฟ้าอยู่ในใจ ได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตมหาลัยที่จังหวัดเชียงราย และได้มีโอกาสได้เดินทางไปภูชี้ฟ้าอีกครั้ง ในครั้งนี้อากาศไม่ได้หนาวอย่างที่เขาเคยมาเมื่อสมัยมัธยมต้น เส้นทางขึ้นภูชี้ฟ้าก็ดูสะดวกสบายขึ้นมากกว่าเดิม สิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมคือเราต้องเดินเท้าขึ้นไปชมทัศนียภาพบนยอดภูชี้ฟ้าเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อย ซึ่งอาจเป็นเพราะเขาโตและแข็งแรงกว่าสมัยที่ยังเป็นเด็กน้อย หรืออาจเป็นเพราะในใจของเขายังคงคิดถึงภาพที่เจอสมัยเป็นเด็กจนลืมคิดถึงเรื่องความเหนื่อยไปก็เป็นได้ เขาไม่ได้หวังภาพไว้เหมือนครั้งที่แล้วและเขาก็ไม่ได้ซื้อโปสการ์ดภูชี้ฟ้าเก็บไว้ด้วย ระหว่างนั่งรอชมทัศนียภาพท่ามกลางความมืดรอบตัว ก็มีเสียงของเด็กน้อยที่แต่งกายเป็นชุดพื้นเมือง หน้าตาน่ารัก แต่งหน้าทาแก้มแดงยืนร้องเพลงให้นักท่องเที่ยวมาถ่ายรูปด้วย แล้วจะให้อะไรก็ได้เป็นสิ่งตอบแทน ดูแล้วก็น่ารักจนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า นี่ก็ยังเช้ามืดอยู่เลย มันควรเป็นเวลาสำหรับการนอนหลับพักผ่อนสำหรับเด็กวัยนี้หรือเปล่า ขนาดตัวเองที่โตจนเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว ยังรู้สึกลำบากกับการต้องตื่นเช้าขนาดนี้ แล้วเด็กๆจะลำบากไหม ถ้าเขาขี้เกียจเขาจะไม่มาได้หรือเปล่า ในทางตรงกันข้าม เด็กๆอาจมีความสุขกับการได้ทำแบบนี้ มีความสุขกับการแต่งตัวสวยๆ หล่อๆ ได้ร้องเพลงให้คนอื่นๆฟัง ซึ่งเราหรือใครๆก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ นอกจากตัวของเด็กน้อยเอง เสียงเพลงของเด็กน้อยยังคงดังอยู่ตลอด พร้อมกับแสงแรกของวันที่ปรากฏต่อหน้าทุกคน ในวันนี้มีทะเลหมอกสีขาวดุจปุยนุ่นล้อมรอบตัวเราและพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยงาม ไม่ต่างจากภาพถ่ายบนโปสการ์ดที่เราเคยซื้อเอาไว้ ภาพที่เขาและคนอื่นๆในวันนั้นได้ชมช่างน่าประทับใจยิ่งนัก และหากมีใครถามว่าภูชี้ฟ้าเป็นอย่างไร คำตอบของเขาและคนอื่นๆก็คงเป็น “สวยจนประทับใจไม่อาจลืมจนถึงทุกวันนี้” สรุปแล้วภูชี้ฟ้าเป็นอย่างไรนั้น คงไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้หรอกว่าเป็นอย่างไรในสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก หากผมสนใจที่ความสวยงามของภูชี้ฟ้า ภูชี้ฟ้าคงไม่น่าประทับใจนัก แต่หากมองในเรื่องของความหนาว เรื่องเล่าของอากาศที่หนาวที่สุดในชีวิตของผมคงน่าประทับใจไม่น้อย และเมื่อผมโตขึ้น ผมก็พบว่าภูชี้ฟ้าช่างน่าประทับใจยิ่งนักในเรื่องของความสวยงามที่เราได้พบเจอ แต่หากมองในเรื่องของการที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด หรือการที่เด็กน้อยต้องมาแต่งหน้าแต่งตัวยืนร้องเพลงตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น เรื่องเล่าของผมก็อาจไม่ได้น่าประทับใจเท่าไรเช่นกัน

         ทุกๆเรื่องราว ทุกๆเหตุการณ์ ทุกๆสถานที่ล้วนมีทั้งด้านที่น่าประทับใจและด้านที่อาจจะไม่น่าประทับใจด้วยกันทั้งนั้น ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับมุมมองที่เราเลือกที่จะมองและรู้สึกไปกับสิ่งนั้น ครั้งหน้าหากมีใครถามผมว่าภูชี้ฟ้าเป็นอย่างไร ผมคงยิ้มให้และตอบกลับไปว่า “ไม่รู้สิ ลองไปดู แล้วกลับมาเล่าให้ฟังด้วยนะ”

........................................

Credit by :
นายณัฐพงศ์ แดงบัวทอง