ณ อำเภอแห่งหนึ่ง ที่มีภูเขาล้อมรอบ ชื่อว่า "อำเภอเขาวง" อยู่ห่างจากจังหวัดกาฬสินธุ์เกือบสองชั่วโมง อำเภอเล็กๆที่ไกลจากความเจริญ ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ทุ่งนาข้าว และมีภูเขาล้อมรอบ

ในสมัยที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชเสด็จประพาสนั้น  ถนนยังเป็นเส้นทางที่ขรุขระ เป็นหลุม เป็นบ่อ จนพระองค์เรียกว่า "ถนนดิสโก้"   ชาวบ้านเป็น"ชาวผู้ไท" มีอาชีพทำการเกษตรกรรม

คือทำนาปี ปลูกข้าวเหนียว ปีละครั้ง เนื่องจากไม่มีน้ำ และทำการเกษตรไม่ได้  พระองค์ท่านจึงได้รับสั่งให้กรมชลประทาน จัดทำโครงการแก้มลิงตามแนวพระราชดำริ จึงได้เกิด

โครงการพัฒนาลุ่มน้ำลำพะยังตอนบน มีอ่างเก็บน้ำและอุโมงค์ส่งน้ำลอดใต้ภูเขา ตั้งแต่นั้นมาชาวบ้านก็มีน้ำกิน น้ำใช้ ทำการเกษตร และด้วยวิถีชีวิตแบบท้องถิ่น เมื่อเสร็จสิ้นจากฤดูกาลเกี่ยวข้าวแล้ว

ชาวบ้านก็ทำการปลูกหม่อนเลี้ยงไหม มัดย้อมสีธรรมชาติ และนำมาทอ เพื่อตัดเย็บนุ่งใส่ในงานบุญ เสื้อผ้าของชาวภูไทนั้นประดับประดา ปักด้วยลวดลายสวยงาม และใช้เหรียญเงินโบราณเป็นกระดุม

ที่อำเภอเขาวงแห่งนั้น ยังมี"วัดวังคำ" โดยนำสถาปัตยกรรม “วัดเชียงทอง” ที่เมืองมรดกโลก หลวงพระบาง แห่งสปป.ลาว มาเป็นต้นแบบ เพราะวัดเชียงทองได้รับการยกย่องว่าเป็นสุดยอด

แห่งสถาปัตยกรรมล้านช้างที่งดงามที่สุดในดินแดนลาว 

1 วันเต็มๆ ที่ฉันได้มีเวลาไปพูดคุยกับชาวบ้านที่แต่งตัวด้วยชุดพื้นเมือง ในวันเทศกาลสำคัญ ฉันตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามของธรรมชาติ อาหารและขนมพื้นบ้าน วัดวังคำ มิตรภาพของผู้คน

และก่อนเดินทางกลับฉันไม่ลืมที่จะซื้อเสื้อทอมือพื้นเมือง พร้อมผ้าโพกผมของสาวผู้ไท เป็นของฝากให้เพื่อนคนเมือง และที่พลาดไม่ได้คือ ข้าวเหนียวเขาวง ข้าวที่ได้รับการลงทะเบียนเพื่อบ่งชี้

ทางภูมิศาสตร์ (Geographical Indications)  ของประเทศไทย ที่ประเทศใดก็ไม่สามารถปลูกได้เหมือน

ฉันอิ่มเอมกับความรู้สึกความเป็น"ไทย" และสัมผัสได้ว่า ประเทศไทยยังมีสถานที่อีกหลายแห่ง ที่เราไม่รู้จัก ที่เราไม่เคยไปและแต่ละท้องถิ่นก็มีอัตลักษณ์ที่บ่งชี้ประวัติศาสตร์ให้เราได้เรียนรู้

ทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจอยากเที่ยวทั่วไทยและส่งต่อความรู้สึกแบบนี้ให้กับใครอีกหลายคน