ฉันเป็นเด็กอีสาน บ้านเกิดของฉันอยู่ที่จังหวัดหนองคาย ตอนเด็กๆฉันชอบเรียนวิชาศิลปะมาก และทุกครั้งที่คุณครูสั่งให้ฉันวาดภาพเกี่ยวกับธรรมชาติ “ฉันมักจะนึกถึงภูเขา”เป็นสิ่งแรกและวาดมันลงไปในกระดาษ ถ้าจะมีคนถามว่าทำไมต้องเป็นภูเขาล่ะ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มันอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันวาดได้สวยที่สุดในตอนนั้นแล้วก็ได้ ฉันกลับบ้านมาแล้วถามแม่ทุกครั้งว่าภูเขา จริงๆแล้วมีรูปร่างเป็นยังไง แม่ของฉันก็ตอบกลับมาว่ามันก็คล้ายๆกับก้อนหินสีเขียวก้อนใหญ่ยักษ์หลายๆก้อนเรียงต่อกัน ในขณะที่แม่กำลังอธิบายอยู่ฉันก็นั่งคิดภาพของภูเขาตามไปด้วย แต่ก็ยังสงสัยว่าก้อนหินก้อนใหญ่ยักษ์สีเขียวนั้นมันมาจากไหน จนตอนนี้ผ่านมาแล้ว 10 ปี ฉันได้มาเจอภูเขาของจริงแล้ว ฉันตื่นเต้นมาก จนอยากจะร้องตะโกนไปดังๆว่า “เจ้าก้อนหินยักษ์สีเขียวจ๋า วันนี้ฉันได้เจอเธอตัวจริงๆแล้วนะ” แต่ฉันยังมีสติอยู่ ถ้าฉันตะโกนออกไปแบบนั้น คนที่อยู่ข้างๆฉันเขาคงจะคิดว่าฉันเป็นคนไข้ที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ ตอนนี้ฉันอายุได้ 19 ปีแล้ว และฉันก็กำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย มหาวิทยาลัยแห่งนี้สร้างขึ้นอยู่ท่ามกลางพื้นที่ที่มีภูเขาล้อมรอบเป็นจำนวนหลายพันไร่ ทำไมฉันถึงต้องมาเรียนไกลถึงที่นี่
ที่นี่นอกจากที่จะมีก้อนหินยักษ์สีเขียวแล้ว ฉันก็หลงรักหลายสิ่งหลายอย่างของจังหวัดเชียงราย ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่มีจิตใจดี อากาศที่บริสุทธิ์ ฉันเชื่อว่ามหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวงแห่งนี้ก็เปรียบเสมือนเป็น “ปอด”ของคนภาคเหนือ และในทุกๆปีมักจะมีนักท่องเที่ยวทั้งจากในประเทศและต่างประเทศหลั่งไหลกันเข้ามาเยี่ยมชม เพราะเป็นมหาวิทยาลัยที่สวยที่สุดในประเทศไทย ฉันภูมิใจที่ได้มีโอกาสเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.

........................................

Credit by :
นางสาวจิดาภา สมสุข