ตลาดเก๊าจาวหรือตลาดรัตน์ ส่วนใหญ่แล้วประชาชนจะเรียนว่า “ตลาดเก๊าจาว” เนื่องจากในอดีตพื้นที่บริเวณดังกล่าวมีต้นขะจาวสูงใหญ่ ประชาชนจึงเรียกตามชื่อต้นไม้ เพราะเป็นจุดที่สังเกตเห็นชัด จึงกลายเป็นแหล่งค้าขายอาหาร และสินค้า นานาชนิด เริ่มตั้งแต่ยุคแรกๆเป็นช่วงเริ่มสร้างทางรถไฟ จะเป็นตลาดเล็กๆ เพิงหมาแหงนมุงด้วยใบตองตึง ต่อมาเป็นหญ้าคา เมื่อเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ในช่วงสงครามโลก ก็เปลี่ยนเป็นกระเบื้องดินขอ แต่กระเบื้องดินขอเวลาแตกจะเป็นอุปสรรคกับการเดินรถไฟ สุดท้ายก็ต้องมุงด้วยกระเบื้องซีเมนต์บนห้องแถวไม้สองชั้นอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ทั้งนี้ตลาดเก๊าจาวมีชื่อจริงว่า ตลาดรัตน์ ตั้งชื่อตามหลวงเสรีเริงฤทธิ์รัตนยนต์ ผู้ว่าราชการรถไฟ(ป๊ะกั๋นยามแลงครั้งที่25เก๊าจาว กาดหมั้วร้อยปี, 2554)

ตลาดเก๊าจาวจึงมีความสำคัญทางด้านเศรษฐกิจเป็นจุดแลกเปลี่ยนสินค้าทั้งของคนพื้นเมืองและคนต่างถิ่น ที่เข้ามาค้าขายจากการเดินทางทางรถไฟ ที่เข้ามาถึงจังหวัดลำปางแล้วยิ่งกว่านั้นตลาดแห่งนี้อยู่ติดกับเส้นทางของรถไฟและสถานีรถไฟเป็นอย่างมากจึงเป็นจุดรวมสินค้าขนาดใหญ่ที่มีความคึกคักแห่งหนึ่งของลำปาง และเป็นสถานที่ที่ผู้คนมาพบปะพูดคุยแลกเปลี่ยนแสดงความคิดเห็น จนถึงปัจจุบันจะเห็นได้ว่าตลาดเก๊าจาวยังคงความคึกคักเหมือนในอดีต มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยตามความเจริญและการพัฒนา แต่ยังคงกลิ่นอายของผู้คนทั้งพ่อค้าแม่ค้า ประชาชน ที่มาจับจ่ายซื้อของอย่างเป็นกันเอง บรรยากาศที่มีตึกเก่า แสดงถึงความงามทางสถาปัตยกรรมล้านนา ที่ยังคงเหลือให้เห็นอยู่ในปัจจุบัน

ตลาดเก๊าจาวแสดงถึงวิถีชีวิตของคนเมืองตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตลาดแห่งนี้เป็นตลาดเช้าที่มีขนาดใหญ่พอสมควร มีผู้คนมากมายทุกช่วงวัยมาซื้อของทั้งจากยานพาหนะ และเดินเท้า ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงอายุ พ่อเฒ่า แม่เฒ่า มีอาหารมากมายให้เลือกซื้อโดยเฉพาะอาหารเมือง อาทิ แกงฮังเล แกงอ่อม แกงแค แกงผักกาด ยำหน่อไม้ใส่น้ำปู เป็นต้น รวมถึงอาหารหวาน อาทิ ขนมครก ข้าวเม่าทอด ยังมีพืชผักผลไม้พื้นเมืองและของหาทานได้ยากตามฤดูกาล อาทิ เห็ดไข่เหลือง เห็ดแป้ง เห็ดดิน เห็ดถอบ จิ๊กกุ่ง เป็นต้น

ภาพบรรยากาศเหล่านี้ยังคงให้กลิ่นอายและวิถีชีวิตของคนเมืองยังคงปรากฏให้เห็น ณ ตลาดเก๊าจาว แห่งนี้