ความเป็นมา

           ในอดีตอำเภอบ้านกรวด จังหวัดบุรีรัมย์ เคยเป็นแหล่งอุตสาหกรรมเครื่องเคลือบดินเผาที่ใช้กันแพร่หลายในท้องถิ่น จนผลิตได้ทั้งปริมาณและคุณภาพส่งออกไปจำหน่ายยังต่างประเทศเป็นจำนวนมาก  ดังปรากฏหลักฐาน คือ การพบเตาเครื่องเคลือบดินเผากระจายอยู่ในแทบทุกอำเภอในจังหวัดบุรีรัมย์ และพบมากที่สุดมากกว่า 100 เตาคือ พบที่อำเภอบ้านกรวด  เมื่อปี 2519 กรมศิลปากรได้ดำเนินการขุดค้นแหล่งเตาเผาในอำเภอบ้านกรวดเป็นครั้งแรก พบว่า มีเครื่องเคลือบดินเผาหลายรูปแบบที่ช่างได้แสดงความเป็นตัวของตัวเอง จัดเป็นเอกลักษณ์ของเครื่องเคลือบดินเผาที่มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นไม่แพ้ที่ใด

           เครื่องเคลือบดินเผาโบราณที่บ้านกรวด เป็นอารยธรรมตั้งแต่สมัยขอมที่มีอายุมากกว่าพันปี ในปี พ.ศ. 2524 นางสุวรรณา  บาลโสง และคณะ ร่วมกับชุมชน เริ่มทำการสำรวจและทำการรวบรวมเครื่องเคลือบดินเผาที่พบได้มากในเขตพื้นที่อย่างจริงจัง

           หลังจากการค้นคว้า และคำนวณอายุของกรมศิลปากร ทำให้ชุมชนได้ตระหนักถึงความสำคัญของวัตถุโบราณ ประเภทเครื่องเคลือบซึ่งเป็นประโยชน์ยิ่งต่อการศึกษาอารยธรรมของชาติ จนกระทั่งวันที่ 30 กรกฎาคม 2530 สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ จึงได้จัดตั้งโรงเรียนบ้านกรวดวิทยาคาร เป็น “ศูนย์วัฒนธรรมของอำเภอบ้านกรวด”  ต่อมาได้จัดตั้งเป็นศูนย์แหล่งเรียนรู้ “พิพิธภัณฑ์อำเภอบ้านกรวด” เมื่อวันที่ 1 เมษายน  2550

           พิพิธภัณฑ์อำเภอบ้านกรวด มีจุดมุ่งหมายเพื่อสงวนรักษามรดกทางวัฒนธรรมเครื่องเคลือบดินเผาพันปีของอำเภอบ้านกรวดสืบต่อไป และปี 2558 ได้รับการสนับสนุนงบประมาณจากกรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม ในการจัดกิจกรรมฝึกอบรมการปั้นเครื่องเคลือบดินเผาภูมิปัญญาท้องถิ่น ให้กับนักเรียนและชุมชน ส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางวัฒนธรรมของอำเภอบ้านกรวด และจังหวัดบุรีรัมย์ โดยแหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจ ได้แก่ แหล่งหินตัด  แหล่งเตาเผาโบราณ ชมทิวทัศน์ช่องโอบก ปราสาทต่าง ๆ แหล่งโบราณวัตถุยุคก่อนประวัติศาสตร์วัดป่าพระสบาย เขื่อนเมฆา ผึ้งร้อยรังบึงเจริญ เป็นต้น